Яасан ч удаан завсарлачихав даа. Бүхэл бүтэн хоёр сар...
Энэ хугацаанд Зоригт хувь хувьсгалын ажлуудаа барахаа байж, стрессдээд, амь наана там цаана болсон үе ч байлаа, зугаа цэнгэл хөөцөлдөж, тоолдог хэдээ барагдахгүй юм шиг наргиж найрласан ч үе байлаа.
3-р сарын дундуур цахилгаан тэргээр 5 өдрийн турш дураараа тэнэх боломжтой тасалбар 80$-р аваад, Тоокёо-Нагоя-Кёото-Оосака-Химэжи-Хирошима-Кообэ-Оосака-Тоокёо гэсэн маршрутаар тэнэв. 4-р сарын эхээр бас тэнэх өвчин хөдөлж, Тоокёо-Миэ-Нагоя-Тоокёо чиглэлд тэнэж, сакүра цэцэг харж баясав. Ингэс тэгэсхийсээр байтал хичээл эхэллээ, одоо л нэг хүн шиг... гэтэл залгуулаад баахан төрсөн өдөр. Аав ээжүүд зуны гурван сард завгүй ажиллацгаасан юм шиг байгаан.
Алдарт
"Хаврын баяр"-ыг зохион байгуулах хороонд хүлээсэн үүргээ дургүйд хүчгүй гэгчээр шаардуулан барин хийж, баярын ард гарсан. Уг нь олуулаа сайхан хийгээд, нэг хүнд оногдох ачаалал нь бага бол юу гэж тэгж үгээ хэлж, үсээ зулгаахав дээ. Гэхдээ жилээс жилд оролцож туслах оюутнуудын тоо олширч байгаа нь сайшаалтай. Одоо ч иймэрхүү ажилд "Ахмадын золбоо" хавьцаа л ахын нэр дуулддаг болчих гээд байх шив. 4 сард шинэ оюутнуудаа тоссон чинь яасан, хамгийн удаан хугацаанд Японы хоолноос хороосон хүнээр би тодордог юм даа.
За тэгээд, Японд оюутнууд 3-р курсээсээ ажил хайдаг, тэгээд 4-р курстээ ороод ер нь ажлын байраа баталгаажуулаад авдаг уламжлалтайн харгайгаар семинарын маань япон оюутнуудын амнаас ажил хайхаас өөр зүйлийн тухай үг унахаа болиод, тэрэнд нь би автаж, ажил хайж үзэв ээ. Хайх ч гэж дээ, тэд 40, 50 компаниар ордог байхад би ганцхан компанид шалгалт өгсөн. Уг нь бол "мастер төлөвлөгөө" ёсоор би ирэх хоёр жилд MBA авах учиртай (Бурхан таалбал шүү дээ). Гэтэл дүрдээ итгэсэн амьтан нэг хэсэг үнэхээр ирэх хавраас өөрийгөө ажилчин шоргоолж болчихсон байна гэж зүүдлэв. Ашгүй тэр компани 5 шалгалтын эцэст намайг эцсийн мөчид авахгүй гэсэн хариу хэлж сэрүүн зүүднээс минь салгав.
Одоо тэгэхээр А төлөвлөгөөндөө буцаж ороод, хичээл номдоо шамдалтай.
Ер нь өөрийгөө том том ярьсан, мэдэхгүй зүйлгүй, бас мэддэг зүйлгүй товарищ байна гэж боддог болоод, тархиа цэнэглэхгүй бол амьдралын далайд хөл алдчих юм шиг санагдаад байгаа. Ай хөөрхий, амьдрал аа гэж...
